Οι Τρούλλοι στον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-1959

Οι Τρούλλοι στη διάρκεια του ανεπανάληπτου εκείνου αγώνα έδωσαν έντονο το “παρών” τους. Όλοι σχεδόν οι νέοι του χωριού εντάχθηκαν στις τάξεις της Ε.Ο.Κ.Α., της Π.Ε.Κ.Α. και της Α.Ν.Ε. και αγωνίστηκαν για την ελευθερία της Κύπρου. Αρκετοί από αυτούς συνελήφθηκαν και κλείστηκαν στα κρατητήρια, χωρίς δίκη. Τέσσερις νέοι, οι Χρύσανθος Κυριάκου, Μάκης Παπαχαραλάμπους, Ανδρέας Κόκκινος και Χρίστος Κουλουμπρής, διετέλεσαν καταζητούμενοι. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, η Ευτυχία Ζένιου φονεύθηκε από Άγγλους στρατιώτες και ο μοναχός Νεκτάριος δολοφονήθηκε από Τουρκοκύπριους. Γενικά όλοι οι κάτοικοι του χωριού στήριξαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το μεγάλο εκείνο αγώνα.

Αποκορύφωμα όμως της όλης προσφοράς υπήρξε η ηρωική θυσία του Ανδρέα Σουρουκλή, που έπεσε ηρωικά μαχόμενος στη διάρκεια ενέδρας που στήθηκε τα ξημερώματα της 1/8/1958, στην τοποθεσία Σαμερή, λίγο έξω από το χωριό.

Το γενναίο παλικάρι ήταν γιος του Δημήτρη και της Χριστίνας Σουρουκλή. Είχε άλλα οκτώ αδέλφια. Ήταν παντρεμένος με τη Γεωργία Παπαχαραλάμπους, αδελφή του καταζητούμενου Μάκη Παπαχαραλάμπους και είχαν ένα κοριτσάκι, τη Χριστίνα. Λίγες μέρες μετά την ηρωική θυσία του, η Γεωργία γέννησε το δεύτερο κοριτσάκι τους, την Αντρούλα.

Ο ήρωας συνεργαζόταν με την αντάρτικη ομάδα του χωριού και είχε κρησφύγετο στο χωράφι του πατέρα του, αλλά και στο σπίτι του, όπου φιλοξένησε πολλούς καταζητούμενους. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και οι τομεάρχες Μιχαλάκης Ρωσσίδης, Μιχαλάκης Παρίδης, ο κουνιάδος του Μάκης Παπαχαραλάμπους, ο Χρύσανθος Κυριάκου κ.ά.

Όταν δόθηκε η εντολή για ενέδρα οι καταζητούμενοι έμεναν στο σπίτι του. Προσπάθησαν να βρουν το κατάλληλο μέρος, αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο. Τελικά επέλεξαν το μέρος εκείνο με τις καλαμιές.

Οι συναγωνιστές του δεν ήθελαν να τον πάρουν μαζί τους, γιατί είχε το κρησφύγετο στο σπίτι του, αλλά εκείνος επέμενε. Τελικά πήγε, όμως δε γύρισε πίσω. Τον κέρδισε η αθανασία.

Στην επίθεση αυτή, εκτός από τον ήρωα πήραν μέρος οι Μάκης Παπαχαραλάμπους, Γεώργιος Βάκχος, Χαράλαμπος Σάββα, Αντώνης Κωνσταντίνου (ο σημερινός ιερέας της κοινότητας, πατήρ Αντώνιος) και Γεώργιος Ν. Πλάρκου. Ο Ανδρέας σκοτώθηκε την ώρα της αποχώρησης. Ήταν πανσέληνος και δεν υπήρχε ικανοποιητική κάλυψη.

Η κηδεία του έγινε χωρίς να επιτραπεί ούτε σε όλα του τ’ αδέλφια να παραστούν. Το χωριό βρισκόταν υπό κατ’ οίκον περιορισμό. Όμως όλη η κοινότητα βρισκόταν νοερά εκεί. Μετά την απελευθέρωση στήθηκε η προτομή του στο προαύλιο του παρεκκλησίου της Αγίας Μαρίνας. Βρίσκεται εκεί για να θυμίζει στις νέες γενιές τον υπέροχο εκείνο αγώνα και την αγάπη για την ελευθερία.

Η πατρίδα, για να τιμήσει τον ήρωα, έδωσε το όνομά του σ’ ένα στρατόπεδο στην πόλη της Λάρνακας. Το όνομά του φέρουν επίσης μια οδός στη γενέτειρά του, αλλά και οδοί σε διάφορες κοινότητες.